Asset Publisher
Nordic walking
Nordic walking to prawdziwy fenomen, jeden z najpopularniejszych sportów w Polsce i Europie, młodszy niż większość osób go uprawiających.
Za praojców nordic walkingu można uznać fińskich narciarzy, którzy w latach 30. XX w. włączyli spacery z kijkami narciarskimi do swojego letniego treningowego. Ale historia sportu, którą znamy dziś, jest o wiele krótsza.
Tak się zaczęło
W 1988 r. Amerykanin Tom Rutlin nieco przerobił zwykłe zjazdowe kijki narciarskie i zaczął promować marsz z nimi, jako oddzielną formę aktywności: exerstrider. Prawie w tym samym czasie Fin Marko Kantaneva wręczył podczas letnich przygotowań kijki narciarskie swoim uczniom trenującym biegi narciarskie. Na podstawie obserwacji młodych zawodników oraz badań przeprowadzonych później w Finnish Sports Institute w Vierumäki, Kantaneva napisał pracę magisterską poświęconą sauvakävely, czyli „chodzeniu z kijami". Nazwa nordic walking powstała 1997 r., kiedy fińska firma Exel postanowiła wykorzystać pomysł Kantanevy i wypuściła na rynek pierwsze kije specjalnie zaprojektowane do chodzenia. Tak rozpoczęła się ekspansja jednej z najszybciej zdobywających popularność form aktywności.
Nordic walking był skazany na sukces. Jest idealną dyscypliną w czasach, kiedy tak popularny jest trend active ageing, czyli aktywności osób starszych. Ci, którzy nie czują się na siłach, żeby biegać, jeździć na rowerze czy pływać, zawsze mogą chwycić za kije – bo to zbawienie, dla osób, mających problem nawet ze zwykłym poruszaniem się. Z tego powodu do nordic walkingu przylgnęła nawet opinia trochę niepoważnego „sportu dla emerytów". To błąd. W Skandynawii uprawiają go dosłownie wszyscy, a w Findlandii został nawet włączony do programu wychowania fizycznego w szkołach. Pamiętajmy, nordic walking powstał jako element treningu narciarzy biegowych. Kto widział zdjęcie Norweżki Marit Bjoergen, wie, że ten sport uprawiają twardziele. Nordic walking wykorzystuje oczywiście w swoich treningach także Justyna Kowalczyk.
O co w tym chodzi?
Po co nam w ogóle potrzebne te kije? Czym różni się to od normalnego spaceru? Okazuje się, że podczas zwykłego marszu wykorzystujemy zaledwie 40 proc. naszych mięśni. Ruchy wykonywane podczas marszu z kijami angażują prawie 90 proc. mięśni. A więc nordic walking dużo intensywniej wzmacnia nasze ciało. Przy tym, dzięki kijkom, działają na nie mniejsze obciążenia. Taka aktywność jest więc bezpieczniejsza dla osób otyłych lub z problemami ze stawami kolanowymi. Kijki wymuszają też bardziej wyprostowana sylwetkę i poprawiają stabilność na nierównym terenie.
Uprawianie tego sportu przez godzinę pozwala spalić 400-700 kalorii, czyli o 20-40 proc. więcej niż podczas zwykłego spaceru. Mocniej pracują także płuca – o 20-60 proc. niż w czasie marszu.
Takie efekty osiągniemy oczywiście tylko wtedy, jeśli będziemy stosować odpowiednią technikę marszu. Najpierw zakładamy na ręce paski kijków, tak, by nie były zbyt luźne. Później swobodnie opuszczamy ręce wzdłuż tułowia i ciągniemy kije. Marsz zaczynamy naturalnie, wahadłowo poruszając rękami. Kiedy ramię jest w górze, chwytamy rękojeść kija i cofamy ramię wywierając delikatny nacisk. Kiedy ramię będzie na wysokości biodra, puszczamy rękojeść i znów unosimy ramię, ciągnąc kij. Kiedy wypadniemy z rytmu najlepiej wznowić marsz od ciągnięcia kijów. Kiedy nie jesteśmy pewni swojej techniki, powinniśmy poprosić o konsultacje trenera. To niewielki wydatek, dzięki któremu nasz wysiłek będzie efektywny.
Zapraszamy do lasu
Las jest wydaje się naturalnym środowiskiem dla uprawiania nordic walking. Miękkie leśne ścieżki amortyzują wstrząsy, dzięki czemu spacer po nich jest mniej obciążający stawy niż po chodniku czy asfalcie. Zaletą jest także ich nierówność – dzięki temu nasze mięśnie i stawy pracują w większym zakresie. No i to czyste leśne powietrze…
Nie dziwi więc, że, szczególnie w czasie wakacji, w niektórych lasach można spotkać więcej osób spacerujących z kijami niż bez. Leśnicy już dawno zauważyli, że, stawiając na nordic walking, przyciągną do lasów więcej turystów, więc tworzą kolejne ścieżki do uprawiania tego sportu oraz organizują imprezy dla jego miłośników. Dziś trudniej znaleźć nadleśnictwo, gdzie nie ma specjalnej trasy, niż takie, gdzie one są. Wiele, jeśli nie większość, oznakowana jest tablicami zgodnymi z ogólnoeuropejskimi standardami nordic walking. Na tablicach znajdują się mapy oraz wskazówki dotyczące techniki, doboru sprzętu i walorów zdrowotnych tego sportu. Informacje na temat tras i planowanych imprez można znaleźć na stronach internetowych Lasów Państwowych, regionalnych dyrekcji, nadleśnictw oraz w serwisie Czaswlas.pl.
Asset Publisher
Asset Publisher
Wyłączenia gruntów leśnych z produkcji
Wyłączenia gruntów leśnych z produkcji
Kwestie wyłączenia gruntów z produkcji leśnej reguluje ustawa z dnia 3 lutego 1995 roku o ochronie gruntów rolnych i leśnych.
Zgodnie z tą ustawą właściwym w sprawie ochrony gruntów leśnych (bez względu na formę własności), w tym do wydawania decyzji w sprawach wyłączenia gruntów leśnych z produkcji (z wyjątkiem obszarów parków narodowych) jest Dyrektor Regionalnej Dyrekcji Lasów Państwowych.
Wyłączenie z produkcji gruntów leśnych, przeznaczonych na cele nierolnicze i nieleśne, może nastąpić po wydaniu decyzji zezwalającej na takie wyłączenie. Przeznaczenie gruntu wskazane jest w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego, a w przypadku jego braku w decyzji o warunkach zabudowy lub decyzji o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego.
Wniosek o wyłączenie gruntu leśnego z produkcji wraz z niezbędnymi dokumentami należy złożyć do biura Regionalnej Dyrekcji Lasów Państwowych w Łodzi, ul. Matejki 16, pocztą tradycyjną, osobiście lub za pomocą profilu zaufanego ePUAP (wzór wniosku do pobrania poniżej).
O dokonaniu faktycznego wyłączenia gruntu leśnego z produkcji, które może nastąpić na podstawie decyzji Dyrektora Regionalnej Dyrekcji Lasów Państwowych w Łodzi, należy bezzwłocznie powiadomić pisemnie tutejszy organ (wzór wniosku do pobrania poniżej).
Osoba, która uzyskała zezwolenie na wyłączenie gruntu leśnego z produkcji jest obowiązana uiścić należność i opłaty roczne oraz jednorazowe odszkodowanie w przypadku dokonania przedwczesnego wyrębu drzewostanu (nie dotyczy inwestycji polegającej na budowie budynku mieszkalnego jednorodzinnego o powierzchni wyłączenia do 500 m² lub wielorodzinnego do 200 m² na każdy lokal).
Decyzję zezwalającą na wyłączenie gruntu leśnego z produkcji należy uzyskać przed uzyskaniem pozwolenia na budowę albo dokonaniem zgłoszenia budowy lub wykonania robót budowlanych, o których mowa w ustawie z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane.
Szczegółowe informacje w sprawie złożenia wniosku o wyłączenie gruntów leśnych z produkcji:
- Postępowanie wszczynane jest na wniosek (wzór wniosku do pobrania poniżej).
- Dokumentami niezbędnymi do rozpatrzenia przez Dyrektora RDLP w Łodzi wniosku o zezwolenie na wyłączenie gruntów leśnych z produkcji są:
- dokument potwierdzający interes prawny wnioskodawcy – stosownie do art. 4 pkt 4 ustawy o ochronie gruntów rolnych i leśnych – interes prawny wynika z prawa własności, użytkowania wieczystego, posiadania samoistnego, zgody właściciela na wyłączenie gruntów leśnych z produkcji przez wnioskodawcę (zawartej np. w umowie zarządu, użytkowania, służebności, służebności przesyłu lub innej umowie nienazwanej) albo orzeczenia zastępującego zgodę właściciela (np. decyzji starosty wydanej na podstawie art. 124 ustawy
o gospodarce nieruchomościami lub orzeczenia sądu ustanawiającego służebność, z którego wynika zgoda na wyłączenie gruntów leśnych
z produkcji). W odniesieniu do gruntów Skarbu Państwa w zarządzie Lasów Państwowych zgoda właściciela na wyłączenie gruntów leśnych z produkcji musi być zawarta w obowiązującej umowie dzierżawy z właściwym nadleśnictwem; - wypis z wyrysem dla działki z obowiązującego miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, zawierający część: ogólną, szczegółową oraz graficzną wraz z legendą, a w przypadku braku obowiązującego miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego decyzję o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu wraz z załącznikami albo decyzję o ustaleniu lokalizacji celu publicznego wraz z załącznikami;
- wypis z rejestru gruntów wraz z wyrysem z mapy ewidencyjnej, wystawiony
nie wcześniej niż 3 miesiące przed złożeniem wniosku; - opis taksacyjny gruntów leśnych, których dotyczy wniosek, z planu urządzenia lasu lub uproszczonego planu urządzenia lasu lub inwentaryzacji stanu lasu wraz z informacją o uznaniu lasu za las ochronny (w przypadku braku ww. dokumentów możliwe jest złożenie innej dokumentacji, sporządzonej przez osobę uprawnioną);
- projekt zagospodarowania działki stanowiący dokumentację kartograficzną sporządzony na aktualnej mapie do celów projektowych lub jej kopii poświadczonej za zgodność z oryginałem, w skali maksymalnie 1:1000, zawierający szczegółowy bilans zagospodarowania wraz z liniami rozgraniczającymi tereny o różnym przeznaczeniu w miejscowym planie zagospodarowana przestrzennego oraz różnych typach siedliskowych z rozliczeniem powierzchni; (w szczególnie uzasadnionych przypadkach możliwe jest sporządzenie projektu na bazie mapy ewidencyjnej)
- decyzję określającą kierunek rekultywacji dla gruntów leśnych, których dotyczy wniosek w przypadku nietrwałego wyłączenia gruntów leśnych z produkcji;
- koncesję dla wnioskowanych gruntów leśnych na cele poszukiwania i wydobycia kopalin, w przypadku okresowego (o którym mowa w art. 8 ust 1 pkt 2 u.o.g.r.l.) i nietrwałego wyłączenia gruntów leśnych z produkcji.
Ww. dokumenty, stanowiące załączniki do wniosku, zgodnie z art. 76 a § 2 i 2a ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego należy złożyć w formie oryginału lub odpisu poświadczonego za zgodność z oryginałem przez uprawniony podmiot.
Dokumenty do pobrania w załącznikach.
